Waarom kan iemand niet meer leven met het beeld dat hij , zij of hen in de spiegel ziet en waarom gooit men het eigen spiegelbeeld in stukken? Waarom gaan mensen kapot? En als ze kapot gaan, is dat dan het einde van het verhaal?
De leerlingen van Club La hebben zich niet laten tegenhouden door Covid en hebben wekelijks samen gezoomd en live les gehad als dat mogelijk was. Het proces ging door. En 9 en 10 oktober hebben zij zich in Het Pakhuis gepresenteerd.
“Voice over” is ontstaan doordat de jongeren van Club La met elkaar onderzochten wat de redenen kunnen zijn dat mensen zichzelf niet in de spiegel aan kunnen kijken.
Waarom kunnen zij niet leven met hun zelfbeeld? Waarom gooien zoveel mensen “hun spiegel kapot”?
De leerlingen van Club La werden geïnspireerd om “Voice over” te schrijven door een andere musical die Kzing ooit op de planken bracht.
Dat was de musical “Scherven”, waarin een jong persoon zichzelf niet kan aankijken in de spiegel en uit wanhoop en frustratie het eigen zelfbeeld kapot gooit. .
Het personage komt in splinters in Spygeland terecht. (Spiegelland/Psycheland) en moet de scherven van het bestaan bij elkaar rapen. Pas dán kan de persoon geheeld terugkeren naar de mensenwereld.
De jongeren van Club La wilden een prequel maken van deze voorstelling en dat werd “Voice over”.
De leerlingen namen bij het maken van deze voorstelling hun eigen ervaringen mee. Soms was het verhaal van henzelf, soms van één van hun vrienden.
Dikwijls horen we in ons hoofd en hart een stem die ons vertelt dat we niet “goed genoeg” zijn, als een soort voice over. Maar waar komt die stem vandaan?
Het is niet gek dat er uiteindelijk voor gekozen is om het verhaal van het lelijke jonge eendje door deze verhalen heen te vlechten.
Samen hebben we de karakters van de personages vormgegeven en dialogen geschreven. Samen hebben we overlegd over het eind van het verhaal. Samen hebben we vormen en manieren van theater maken besproken en nagedacht over de vorm van het verhaal. Samen hebben we nagedacht over de vormgeving. De leerlingen zijn betrokken bij het liedmateriaal dat Ellis schreef en componeerde en bij de choreografieën die Evan maakte.
Er zijn levensechte personages ontstaan. Iemand die niet uit de kast wil komen. Iemand die worstelt met het gegeven dat ze geadopteerd is. Iemand die door de andere sexe altijd als lustobject wordt gezien, terwijl aan de inhoud wordt voorbijgegaan. Iemand die worstelt met haar postuur. Iemand die verdrietig is over de reacties op haar ADHD. Iemand die lijdt onder de racistische opmerkingen van mensen. Iemand die introvert is en niet begrijpt waarom dat zo ongewenst is in onze maatschappij….
Die stem in ieders hoofd (die vervelende voice over, die deze voorstelling haar naam geeft), is een personage geworden.
De grote vraag was: kán dit verhaal wel een goed einde hebben?